Απότομα – 1990      

Κάθισες θες να μου μιλήσεις
γι αυτά που πίσω σου θ’ αφήσεις
για το χαλκά που σε τραβάει
το παρελθόν που σε πονάει.

Σου βαλα “Κάτυ Σαρκ” με πάγο
και το τσιγάρο σου ανάβω
κι ας λες πως είμαι απ’ τα κορίτσια
που παίζουν κούκλες και καπρίτσια.

Ναι, ναι, να μη μιλάς απότομα
ναι, ναι, μικρούλη μου το φόρτωμα
το `χω κι εγώ στην πλάτη.

Ναι, ναι, να μη μιλάς απότομα
ναι, ναι και μη ξεχνάς το απόγευμα
που σου `κλεισα το μάτι.

Έχεις μου λες μεγάλη ευθύνη
και σε τυλίγει σκοτοδίνη
παραπετάς τ’ άδειο άλεσμά μου
και ξαναρχίζεις πιο βαθιά μου.

Ανάκατα τα πράγματά σου
τα συγκεντρώνεις στη ματιά σου
σου δίνω τζούρες από μένα
όπως δε δίνω σε κανένα.

Ναι, ναι, να μη μιλάς απότομα
ναι, ναι, μικρούλη μου το φόρτωμα
το `χω κι εγώ στην πλάτη.

Ναι, ναι, να μη μιλάς απότομα
ναι, ναι και μη ξεχνάς το απόγευμα
που σου `κλεισα το μάτι.