Ο Έρωτας ανυφαντής      

Ο Έρωτας ανυφαντής με πονηριάν εγίνη•
αράχνην ήστεσε ψιλήν, κ’ επιάστηκα εις εκείνη.
Σαν το μωρό εκομπώθηκα, οπού δεν έχει γνώση,
και βουηθισμόν πλιό πού να βρω; και τίς να με γλιτώσει;
Αρνήθηκα του Παλατιού τη στράταν, και μισώ τη,
κ’ εγώ’χω πλιά την παιδωμήν εδά παρά την πρώτη.
Κι απόσταν τ’ απαρνήθηκα, και πλιό μου εκεί δεν πάγω,
δεν ημπορώ να κοιμηθώ, να πιω, μηδέ να φάγω.
Κι όσο μακραίνω απ’ τη φωτιά, θωρώ πως πλιά με καίγει,
κι ο Πόθος με χερότερα άρματα με παιδεύγει.
Αυτός λαβώνει από κοντά, κι από μακρά σκοτώνει,
κι ώστε να φεύγω, να γλακώ, με τα φτερά με σώνει.
Αν-ε μπορείς, σα Φίλος μου, βούηθα και γιάτρεψέ με,
κι ο λογισμός οπού’βαλα, θωρώ εθανάτωσέ με.”