Παλιό δκιολίν – 1994      

Φέρτε μου το παλιό δκιολίν τζιαι το παλιό λαούτο
Με κόρτες πον ανταχτερες για το τραούιν τούτο
Θωρώ τον πενταδάχτυλο που στέκει πικραμμένος
Με τους αλύσους τους χοντρούς σαν το ληστή δημμένος

Να πκιάω στράτες των πουλιών να πάω στο Καρπάσι
Να δω φίλους τζιαι συγγενείς, τζιει κάτω πως τα πάσιν
Που την Τζιερύνειαν έρκουμουν εψές εις τ’ όρομα μου
Τζι οι πέτρες εφωνάζαν μου – εξέραν τ’ όνομα μου

Της Αμμόχωστου θάλασσα, της μεσαρκάς αλώνια
Ζυμώνει ο πόνος το ψουμίν, να φαν παιθκιά τζι αγγόνια
Σιερκές – σιερκές επκιάσασιν τ’ άστρα στον ουρανό μας
Τζι είπαν “εχ χωριζούμαστιν στον τόπο το δικό μας”